Berkant’ın İçinde Fark Ettiği Şimdiki Evren

Bu hikâye, bir zamanlar kaybolmuş gibi hissedilen bir yolculuğun ışığına dönüşürken, Berkant’ın içinde yeni bir evren doğdu. Sonsuz olasılıklar, her anıyla, her adımıyla onunlaydı.
Ve o, sadece bir adım attı…
O his... tanıdık. Yanında biri var sanırsın, sıcak bir nefes gibi hissedersin... sonra döndüğünde boşluk. O an hem gizemli, hem biraz ürkütücü, hem de tuhaf bir şekilde huzurlu…
Sis, ormanın içini ağır bir sessizlikle dolduruyordu. Adımlarını nereye bastığını görmeden atıyordu. Yanında birinin yürüdüğünü hissediyordu; bazen ince bir dalın çıtırtısı, bazen nefese benzeyen bir sıcaklık...
Bir ara durdu, başını çevirdi. Orada biri olmalıydı.
"Buradayım," dedi içinden gelen bir ses.
Ama baktığında, sadece ağaçlar, sadece rüzgar….
ESEN ERKEK GİYİM. Yeşilyurt mah Atatürk bulvari no 46, Anamur 33640. Men's clothing store•119 posts. Closed until 8:00 AM. +90 545 251 18 29 
Yine de yalnız değildi. Çünkü bazen en derin yalnızlıklarda, en eski dostları fısıldar insana.
Geriye dönüp tekrar baktı. Hiçbir şey yoktu. Ama içindeki his, öylesine güçlüydü ki... sanki birinin adı, az önce fısıldanmıştı kulağına.
Adım atmaya devam etti. Her yaprak hışırtısı, her dal kıpırtısı bir işaret gibi geldi.
Derken bir ağacın altında duran silueti fark etti. Gölge gibi, ama bir o kadar da gerçekti. “Beni neden yalnız bıraktın?” dedi Berkant, sesi titrekti ama içinde yılların yankısı vardı.
Siluet bir süre sessiz kaldı. Sonra... ağacın gövdesine yaslanarak konuştu:
“Hiç gitmedim ki. Sen sadece bir gün gözlerini kapattın. O günden beri ben buradayım, seninle yürüyen sessizlikte.”
Berkant yaklaşmak istedi, ama adımları ağırlaştı. Sanki toprak onu bırakmak istemiyordu. Ya da onu tutan belki kendi içindeki bir şeydi.
“Gerçek misin?” diye sordu usulca.
Cevap gecikmedi: 
“Senin kadar.”
O halde kalbimin söylediğini anlatayım…
Bu siluet, Berkant’ın kendi iç sesiydi. Ama sadece bir iç ses değil… yıllardır bastırılmış, unutulmuş ya da görmezden gelinmiş bir yalnızlığın sesi. Belki bir çocukluk anısı, belki bir hayal, belki de kaybolmuş bir yön. Berkant gözlerini kısmış, siluetin şekillenmesini izliyordu. Sis, onun bedenini çizgilerle değil, duygularla belirginleştiriyordu.
Ve birden… çocukluk sesini duydu. Çok uzaklardan gelen bir neşeyle:
“Hatırlıyor musun? O ilk defa korkusuzca konuştuğun anı. O küçük taşın üstünde oturup yıldızları izlediğimiz geceyi…”
Gözleri doldu Berkant’ın.
“Unutmadım,” dedi, “ama sustum. Çünkü büyüyünce konuşmak daha zor oluyor.”
Siluet bir adım attı, yaklaştı. Artık sadece bir gölge değil, bir yansıma gibiydi. Aynaya bakar gibi.
“Ben senim. Ama konuşmaktan korkmayan halin. Şimdi bu ormandan birlikte geçmek istiyorsan, benimle gelmek zorundasın. Bu sis, kaçtığın duyguların. Her adımın, bir yüzleşme.”
Berkant derin bir nefes aldı. Kalbi sertçe attı ama ilk defa korkmadı.
“Tamam,” dedi. “Yalnız yürümeyeceğim artık. Kendimle birlikte olacağım.”

Ve o an, ormanın içindeki sis hafifledi. Sanki bir kapı açıldı görünmeyen yerlere, geçmişten geleceğe uzanan bir patika…
Bu sadece bir yürüyüş değil artık — bu, kendiyle barışan bir ruhun keşif yolculuğu. 
Siluet önde yürüyordu, Berkant arkasından… ama artık adımları hafifti. Her adımda, geçmişten bir yük düşüyordu omuzlarından.
Bir çocukluk korkusu…
Bir yarım kalmış cümle…
Bir suskunluk gecesi…
Hepsi, ormanın derinliklerinde sessizce çözülüyordu.
Derken önlerinde eski bir kuyu belirdi. Taşları yosun tutmuş, etrafında kurumuş yapraklar vardı. Siluet eğilip baktı:
“Burada, yıllar önce bir şeyi bırakmıştın. Hatırlıyor musun?”
Berkant yavaşça yaklaştı ve kuyunun içine baktı.
İlk başta sadece karanlık… ama sonra…
Bir çift göz…
Küçük bir çocuğun gözleri…
Korku dolu, ama bir o kadar da umutla parlayan.
“Bu... benim,” dedi fısıltıyla. “Beni burada bırakmıştım. Büyümek için. Güçlü görünmek için.”
Siluet başını salladı.
“Şimdi o çocuğu çıkarma zamanı. Onu sahiplenme zamanı. Korkularıyla, hayalleriyle, tüm saf duygularıyla.”
Berkant diz çöktü. Ellerini uzattı. Kuyunun içinden kendi küçük halini çıkardı. O an, gözlerinden yaşlar süzüldü. Ama bu kez bu yaşlar acıdan değil… kabulleniştendi.
Küçük çocuk, sarıldı ona.
“Ben buradayım,” dedi. “Artık birlikteyiz.”
Siluet tebessüm etti.
Ve rüzgarla birlikte kayboldu…
Ama Berkant artık yalnız değildi.
Çünkü o karanlık kuyudan, en saf parçasını çıkarmıştı.
Artık yürüdüğü yol, sisli değil, aydınlıktı.
Berkant, küçüklüğünü yanına alarak yürümeye başladı. Ormanın içi hâlâ sessizdi ama artık sessizlik korkutmuyordu onu. Çünkü içindeki ses, her adımda konuşuyordu.
“Bak,” dedi çocuk, “güneş doğuyor.”
Gerçekten de ağaçların arasından süzülen ilk ışık huzmesi ormanı boyamaya başlamıştı. Renkler geri geliyordu.
Ama ışığın içinde… bir siluet daha belirdi.
Bu kez bir kadın…
Saçları rüzgârla savruluyor, gözleri derin bir hikâye taşıyordu.
Ne geçmiş, ne gelecek gibiydi.
O sadece “şimdi”ydi.
Kadın yaklaştı. Gülümsedi.
“Seninle uzun zaman önce tanışmıştık,” dedi. “Ama o zamanlar beni fark etmedin. Belki zamanı değildi.”

Berkant gözlerini kıstı.
Kalbi kıpır kıpır olmuştu, ama tuhaf bir huzurla.
“Adın ne?” diye sordu.
Kadın eğildi, çocuğun saçlarını okşadı.
“Ben, kalbinde yıllardır bekleyen sevgiyim.” 
“Sen beni sustururken büyüdüm.
Sen korkarken, ben sabrettim.
Ve şimdi, sen kendine dönerken… ben de geldim.”
Berkant’ın gözleri doldu. Bu sevgi bir insanda mıydı, bir hayalde mi, bir gerçekte mi… bilmiyordu. Ama oradaydı. Canlıydı.
Çocuk gülümsedi. “Artık tamız,” dedi.
Ve Berkant, elini sevgiye uzattı.
O eli tuttu ve “Yol uzun,” dedi kadın. “Ama artık birlikteyiz.”
Ve üçü — Berkant, içindeki çocuk ve sevgi — gün doğarken yola çıktılar.
Sis artık sadece bir hatıra, karanlık sadece bir kılavuzdu.
Ve ışık, kendi içlerinden yükseliyordu.
Ormanın sonuna geldiklerinde, karşılarında uçsuz bucaksız bir vadi uzanıyordu. Güneş, dağların arasından yükseliyor, vadinin içini altın sarısı bir huzurla dolduruyordu.
Berkant durdu. içindeki çocukyanında, elinde sevgi…
Bir yandan içi huzurla dolarken, diğer yandan vadi bir bilinmezi çağırıyordu.
Kadın konuştu:
“Bu vadi, senin yeni hayatın. İçinde yaşanmamış aşklar, söylenmemiş sözler, başlanmamış yollar var.”
Çocuk başını kaldırdı:
“Ve oyunlar! Unuttuğun kahkahalar, koşmadığın çayırlar…”
Berkant sessizdi... Derin bir nefes aldı.
İçinde yıllardır biriktirdiği yorgunluk, o nefesle birlikte toprağa karışıyprdu.
Artık hazırdı. 
“Peki ya siz?” diye sordu. “Siz benimle misiniz?”
Kadın gülümsedi.
“Biz senin içindeyiz. Ne zaman unutursan, ne zaman susarsan, biz yine çıkar geliriz. Ama artık bizi çağırmana gerek yok. Çünkü sen artık kendinsin.”
Çocuk, Mithat’ın cebine minik bir taş koydu.
“Bu, birlikte geçtiğimiz ormanın hatırası. Unutursan, dokun. O günleri hatırlarsın.”
Berkant başını salladı.
Gözlerinden süzülen son bir damla yaş, yüzüne düşmeden buhar oldu.
Ve ilk adımını attı vadiye doğru.
Her adımda, yeni bir duygu yeşeriyordu.
Korkunun yerini merak alıyor, yalnızlığın yerini umut…
Ve vadinin tam ortasında bir ses yankılandı:


 

“Hayat şimdi başlıyor.”
Berkant vadinin derinliklerine doğru ilerlerken, her adımda bir değişim hissediyordu. Arkada, karanlık dağlar yavaşça kayboluyor ve etrafını saran yeni bir dünya beliriyordu. O dünyada, eski hatıralar ve geleceğin vaatleri bir araya geliyordu.
Birden, karşısında bir ışık belirdi. İlk başta bir yıldız gibi parlıyordu, sonra bir insana dönüşmeye başladı. Mithat’ın adımlarını hızlandırdı, içindeki çocuk bir gülümseme ile yanına koştu. O ışık, bir zamanlar kaybolduğunu düşündüğü birini, yıllar önce unutmuş olduğu bir yüzü taşıyordu. 
İçindeki his, karışık bir korku ve tanıdıklık hissiyle yoğunlaştı. 
“Sen… sen kimsin?” diye sordu, sesi titreyerek.
Işık, bir adım daha yaklaştı ve  ona bakarak cevap verdi:
“Ben, senin geçmişindeki kayıp parçamım. Seni terk ettiğimi sandın ama ben hep burada, içindeydim. Artık birbirimize ihtiyacımız var.”
Berkant gözlerini açtı. Bir şeyler karışıyordu kafasında. Bu yüz… Bu his…
Herkesin yolda bir parçası vardır. Bu da onun parçasıydı. 
Ama geçmişin ve geleceğin kesiştiği noktada, zamanın ne kadar gerçek olduğu tartışmalıydı.
“Beni neden bekledin?” diye sordu Berkant.
Işık yavaşça gülümsedi. “Çünkü seni sadece sende tam olarak kim olduğunda görebilirdim. Gerçekten korkmamayı öğrendiğinde, geçmişinle barıştığında, işte o zaman seni bulabilirdim. Senin gerçek yolculuğun şimdi buradan başlıyor.”
Berkant, derin bir nefes alıp ışığın bulunduğu alana adım attı. Vadi, yavaşça açılmaya, daha fazla ışıkla dolmaya başladı. Bir anda  her şey çok huzurlu ve net bir hale geldi.
Ama yinede bir şeyler eksikti. Bu parça, bu karşılaşma... belki de yalnızca ilk adım olacaktı.
İçindeki ses bir kez daha belirginleşti. “Devam et, senin yolculuğun burada başlayacak ve zamanın nasıl geçeceğini anlamayacaksın. 
Evet her şey mümkündü.”
Kadın ve çocuk, bir adım uzaklaştılar.
Ve Berkant, ellerini cebinden çıkarıp o minik taşı tuttu.
Işığa bakarak, “Hayat şimdi başlıyor,” dedi.
Ve tam o anda, etrafındaki vadiden bir yankı yükseldi:
“Evet, şimdi.”
Berkant, ellerinde minik taşı sıkıca tutarak, ışığın karşısına geçti. Bir kapı aralanmıştı sanki. Geçmiş ve gelecek zihninde bulanık bir harman dalı oynuyordu. Karşısındaki ışık bir insan değil, bir güce, bir enerjiye  dönüşüyordu.
Işık yavaşça “Buradayım,” dedi. Ama bu kez sesi Berkant’ın içindendi. Beyninde yankı yapan bir ses gibi. “Buradayım çünkü senin içindeki gücü görmek için geldim. Artık, kim olduğunu anlaman için hiçbir engel yok.”
Berkant derin bir nefes aldı. 
“Kimim ben…?”
Işık, bu kez bir yol göstericisi gibi hareket etti, önünde genişleyen bir patika belirdi. Patikanın her iki tarafı, geçmişin hayaletleriyle doluydu. Ama ne garip ki; bu hayaletler korkutucu değil, yumuşak ve huzur vericiydi. Geçmişin hatıraları bir an sevgiyle sarılan eski anılar gibi akmaya başlamıştı.
“Sen, geçmişinle barışıp, geleceğini kucaklayacak o kişisin,” dedi ışık. 
“Ama unutma: Senin gerçek gücün, şimdi burada. Bütün bu anılar sadece bir yolculuk, bir rehber. Asıl yolculuk seni bekliyor.”
İçindeki çocuk gülümseyerek. “Hadi, koşalım!” diye bağırdı. 
“Hayatımızın oyununu oynamaya başlıyoruz!”
O  an her şeyin bir anlam kazandığını hissetti Berkant. Geçmişin kayıp parçaları, artık sadece birer öğretiydi. Artık birini kaybetmeye değil, her şeyi kucaklamaya hazırdı.
Yavaşça patikada yürümeye başladılar. Her adımda, geçmişin onu ne kadar taşıdığı, ne kadar güçlü hale getirdiği birer iz bırakarak. Fakat bu izler, arkasında bırakmak zorunda olduğu yükler değil, ona güç veren ışıklardı.
Ve patikanın sonunda… o ışık, daha da parlamaya başladı.
Önünde bir kapı belirdi. Hem büyüleyici hem de zorlayıcı. Bu kapı, bir seçim gibiydi. Her zaman insanın bir kapı açması gerektiğini biliyordu. Ama bu kapı, farklıydı… kendini aşmaya, ruhunu özgür bırakmaya davet ediyordu.
Herkesin geçebileceği bir kapı değildi. Sadece içindeki gücü tanıyanlar geçebilirdi bu kapıdan.
Berkant, bu kapıyı aralamayla başladı.  
Kapı açıldığında, her şey değişti. Vadi, ışıkla doldu.  Sonsuz bir evrenin kapıları aralanmıştı vadinin ötesinde,.
“Burası senin yeni yolun,” dedi ışık, kaybolan eski bir anı gibi. “Bundan sonra, ne yapacağın senin elinde. Ve ne olursa olsun, hatırla… hayat şimdi başlıyor.”
Berkant, kapıyı açtığında, bir anda gözleri kamaştı. Işığın içinde tüm gerçeklik sarmalanmış gibiydi; her şey, her parça, bir araya gelmişti. Ama o an, bir şey fark etti: Bu yeni dünya, bildiği evrenin sınırlarının çok ötesindeydi.
Bir boşluk vardı, ama bu boşluk korkutucu değil, huzur vericiydi. Yavaşça adım attı yinede ürperti veriyordu. Arkasında, geçmişin siluetleri birden kayboldu. Çocuk, kadını, kadın ışığı takip ediyordu. Berkant  derin bir nefes alarak, bu evrende ona rehberlik edecek başka bir güç hissetti.
“Ne burası?” diye sordu. “Bir tür rüya mı?”
Işık tekrar belirdi. Bu kez, bir anlamın ötesinde bir varlık gibiydi. “Hayır,” dedi. “Burası, her şeyin özüdür. Her düşüncenin, her duygunun ve her adımın birleşim noktası.”

Berkant, bir adım daha attı. Yavaşça bir patika belirdi. Yolu, altın sarısı ışıkla kaplanmıştı.
Ama bu yol, bir başka dünyaya açılıyordu.
“Burası, son bir sınav,” dedi ışık. “Sen, şimdi bir seçim yapmalısın.”
Berkant, yavaşça sordu: “Seçim mi?”
“Evet,” dedi ışık. “Burada, her insan iki yol arasında seçimini yapar. Ya tüm içsel gücünü kabul eder, ya da geçmişin kısıtlamalarına geri döner. Ama unutma, bu seçim bir dönüm noktasıdır. Her seçim, tüm evrenin akışını değiştirebilir.”
Berkant, gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Geçmişini hatırladı. Yavaşça, içindeki korkuları ve kalbindeki kararsızlıkları düşündü.
Ama artık onlar bir engel değildi. Her şey bir adım ötedeydi.
Kadın, sevgiyle yaklaştı ve elini uzattı. “Sonsuzluğun içinde, bir seçim yaparak, geçmişinle barışman ve geleceğini yaratman için hazır mısın?”
Berkant, gözlerini kadına dikti. İçindeki tüm gücü hissetti. Bir adım daha attı, ama bu kez ne geçmişin, ne de geleceğin ötesinde bir sınır vardı.
O, yalnızca şu andı yaşıyordu.
Ve ışık, onun içindeki özgürlüğü kabul etti.  İçindeki gücü tamamen kabul ettiğinde, vadi bir kez daha değişti. Artık bu, sadece bir yolculuk değil, bir uyanıştı. Berkant, evrenin sonsuz güçleriyle birleşmişti. Birlikte, o sonsuz evrende her adımı attıkça, hem geçmişi hem de geleceği kucaklayarak yeni bir evrene yürüyorlardı.
İşte burası, Berkant’ın gerçek anlamda özgürleştiği yerdi.
Her adımı, her nefesi bir evren, bir yaşam döngüsünü oluşturuyordu. Bu yolculuk, bitmek bilmeyen bir serüven halini alıyor, içindeki evren, her adımda büyüyordu. Bir şey fark etmişti Berkant, Her yeni dünyada, her yeni başlangıçta, yeni bir yön keşfetmek mümkündü.
Berkant’ın yolculuğu sonlanırken, tüm parçalar bir araya geliyordu.
Zihni, kalbi, ruhu ve evren… hepsi bir bütün olmaya başlamıştı. Her şeyin özü bir araya gelmiş, geçmişin yükleri ve geleceğin belirsizlikleri geride kalıyordu. Ve artık yalnızca şimdi vardı.
Yavaşça, etrafındaki her şey yumuşamaya, berraklaşmaya başladı. Artık evrenle uyum içindeydi. Huzur, ne bir uzak hedef ne de bir ulaşılması gereken şeydi; huzur, şimdi onunlaydı.
Sevgi, korkulardan arınmış, içindeki gücü tanımış ve her şeyin bir parçası olmayı kabul etmişti. Yolu yalnızca içindeki ışıkla belirliyordu. O ışık, her zaman vardı aslında, ama sadece şimdi daha parlaktı.
Ve şimdi, Berkant gerçekten kim olduğunu biliyordu. 
Bütün bu yolculuk, yalnızca bir keşif değil, bir hatırlayıştı. Kendini bulduğunda, yolculuğun bitmediğini fark ettiren bir başlangıçtı. Artık seçimler yapabilecek, özgürce adımlar atabilecek ve evrenle harman dalı oynayabilecekti. 
Evrenin kapıları, onun için hep açık kalmıştı. Artık o kapıyı sürekli açabilirdi. Zihnindeki bu sessizlik, evrenin melodisiyle birleşti. Gözleri, geleceğin belirsizliğine değil, yaşamın neşesine odaklandı.
Her adım, bir başlangıçtı ve her başlangıç, sonsuz bir evrende yankı buluyordu.
Berkant, kendi yolunun lideriydi. Ve her yolun sonunda kendini buluyordu. Ve Berkant’ın benliğinde her şey böylece tamamlanmış, Çocuk, sevgi ve kendisiyle birlikte kurduğu geçmişten gelen yeni ailesiyle evrendeki yolculuğu devam ediyordu.  
 

ESEN ERKEK GİYİM. Yeşilyurt mah Atatürk bulvari no 46, Anamur 33640. Men's clothing store•119 posts. Closed until 8:00 AM. +90 545 251 18 29